POLECAMY
-33%
Wydawca:
Format:
pdf, ibuk
W latach dziewięćdziesiątych XX wieku świat nie radził sobie z reagowaniem na masowe naruszenia praw człowieka. Bierna lub nieudolna postawa państw i instytucji międzynarodowych wobec zbrodni w b. Jugosławii, Rwandzie czy Somalii stanowiły motywację do zmiany myślenia o istocie ochrony praw człowieka. Wyraził to wprost sekretarz generalny ONZ Kofi Annan na forum Komisji Praw Człowieka ONZ w 1998 r., mówiąc, że XXI wiek musi być wiekiem prewencji.
Książka stanowi analizę kompetencji, zdolności i zaangażowania państw i instytucji międzynarodowych na rzecz zapobiegania masowym naruszeniom praw człowieka. Przedstawia dostępne instrumenty: wczesne ostrzeganie i dyplomację prewencyjną oraz środki prawne, gospodarcze i wojskowe, wykorzystywane przez Organizację Narodów Zjednoczonych, organizacje regionalne, państwa i instytucje pozarządowe. Przykłady Czeczenii, Rwandy, Wybrzeża Kości Słoniowej i Libii pozwoliły na analizę wysiłków wspólnoty międzynarodowej w typowych sytuacjach, w których dochodzi do masowych naruszeń praw człowieka, związanych z dążeniami do samostanowienia, podziałami etnicznymi, walką o władzę i próbami obalenia dyktatury. Dowiodły one, że choć wspólnota międzynarodowa istotnie zwiększyła swoje zdolności w zakresie zapobiegania masowym naruszeniom praw człowieka, to jednak nie stworzyła spójnego i skutecznego systemu prewencji.
Praca podejmuje niezwykle ważne zagadnienia związane z zapobieganiem masowym naruszeniom praw człowieka, w tym najcięższym, takim jak ludobójstwo. Jest nie tylko kompetentnym przedstawieniem systemu zapobiegania masowym naruszeniom praw człowieka, ale również krytyczną oceną skuteczności zaangażowania państw i organizacji międzynarodowych. Autorka pokazuje jak często prawa człowieka składane są na ołtarzu Realpolitik. Do silnych stron należy przedstawienie czynników sprzyjających skuteczności organizacji międzynarodowych i państw w badanym obszarze. Książka zainteresować może nie tylko specjalistów, lecz także studentów.
z recenzji dr. hab. Lecha M. Nijakowskiego
Książka jest w wielu aspektach nowatorska i podejmuje problemy, wcześniej niebudzące zainteresowania badaczy. Autorka konsekwentnie buduje narrację podporządkowaną własnej koncepcji prezentacji tematu. Stawia bardzo istotne pytania. Na niektóre z nich znajduje odpowiedzi, na inne nie. Praca jest świetnie udokumentowana, świadcząca o znajomości najnowszych dokumentów i literatury przedmiotu.
z recenzji prof. dr hab. Grażyny Michałowskiej
Agnieszka Bieńczyk-Missala – doktor nauk humanistycznych w zakresie nauki o polityce, adiunkt w Instytucie Stosunków Międzynarodowych Wydziału Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego, wicedyrektor ds. badań naukowych i współpracy z zagranicą (2008–2012), analityk w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych (2006–2008). Autorka publikacji z zakresu ochrony praw człowieka, międzynarodowego prawa humanitarnego i polityki zagranicznej RP, wieloletnia współautorka Rocznika Strategicznego.
Rok wydania | 2018 |
---|---|
Liczba stron | 242 |
Kategoria | Stosunki międzynarodowe |
Wydawca | Wydawnictwo Naukowe Scholar |
ISBN-13 | 978-83-7383-911-3 |
Język publikacji | polski |
Informacja o sprzedawcy | ePWN sp. z o.o. |
POLECAMY
Ciekawe propozycje
Spis treści
Spis treści | |
Wykaz skrótów i akronimów | 9 |
Zagadnienia wstępne | 11 |
Konceptualizacja pojęć | 12 |
Założenia i hipotezy badawcze | 15 |
Techniki i metody badawcze | 18 |
Stan badań | 20 |
Część I | |
Państwo, międzynarodowe instytucje i instrumenty | |
Rozdział | 1 |
Organizacja Narodów Zjednoczonych jako uniwersalna instytucja | |
zapobiegania masowym naruszeniom praw człowieka | 27 |
1.1. Kwestia zapobiegania w uniwersalnych instrumentach | |
praw człowieka ONZ | 29 |
1.2. Zapobieganie masowym zbrodniom jako fundament odpowiedzialności | |
za ochronę (R2P) | 34 |
1.3. Kompetencje głównych organów i instytucji ONZ w zakresie | |
zapobiegania masowym naruszeniom praw człowieka | 36 |
1.3.1. Kluczowa rola Rady Bezpieczeństwa w zakresie prewencji | |
operacyjnej | 36 |
1.3.2. Zgromadzenie Ogólne ONZ jako forum debaty | |
o zapobieganiu masowym naruszeniom praw człowieka | 39 |
1.3.3. Sekretarz generalny ONZ – spiritus movens | 41 |
1.3.4. Urząd do spraw Zapobiegania Ludobójstwu i Odpowiedzialności | |
za Ochronę – instytucjonalizacja prewencji | 46 |
1.4. Wkład instytucji ochrony praw człowieka ONZ w zapobieganie | |
masowym naruszeniom | 48 |
1.4.1. Rola Rady Praw Człowieka | 48 |
1.4.2. Organy traktatowe – ekspercka praca u podstaw | 51 |
1.4.3. Działania Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych | |
ds. Praw Człowieka na rzecz prewencji strukturalnej | 53 |
Kompetencje regionalnych instytucji europejskich | |
w zakresie zapobiegania masowym naruszeniom praw człowieka | 56 |
2.1. Unia Europejska wobec masowych naruszeń praw człowieka | 56 |
2.1.1. Ramy prawne | 56 |
2.1.2. Kompetencje Unii Europejskiej w zakresie zapobiegania | 58 |
2.2. Prewencja w działaniach Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy | |
w Europie | 60 |
2.2.1. Wysoki Komisarz ds. Mniejszości Narodowych – | |
najstarsza europejska instytucja w służbie prewencji | 62 |
2.2.2. Mandat Biura Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka | |
a zapobieganie masowym naruszeniom praw człowieka | 63 |
2.2.3. Misje OBWE – prewencja w terenie | 64 |
2.3. Prewencyjne znaczenie Rady Europy | 68 |
Rozdział | 3 |
Problem zapobiegania masowym naruszeniom praw człowieka | |
w instytucjach pozaeuropejskich | 70 |
3.1. Prawa człowieka a system bezpieczeństwa Unii Afrykańskiej | 70 |
3.2. Ewolucja Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej | |
na rzecz ochrony ludności | 72 |
3.3. Międzynarodowa Konferencja Regionu Wielkich Jezior | |
wobec zapobiegania | 75 |
3.4. Zdolności prewencyjne pozostałych ugrupowań subregionalnych | |
w Afryce | 77 |
3.5. Rola Organizacji Państw Amerykańskich | 79 |
3.6. Odpowiedzialność za prewencję w instytucjach Azji Południowo- | |
-Wschodniej | 82 |
3.7. Organizacje Bliskiego Wschodu wobec zapobiegania masowym | |
naruszeniom praw człowieka | 84 |
Rozdział | 4 |
Zapobieganie masowym naruszeniom praw człowieka | |
w polityce zagranicznej państw | 86 |
4.1. Prawa człowieka, prewencja i suwerenność państw | 87 |
4.2. Państwa wobec zapobiegania masowym naruszeniom | |
praw człowieka | 91 |
4.3. Współpraca państw szczególnie zainteresowanych zapobieganiem | |
masowym zbrodniom | 96 |
Rozdział | 5 |
Rola instytucji pozarządowych w zakresie zapobiegania masowym | |
naruszeniom praw człowieka | 100 |
5.1. Potencjał organizacji pozarządowych | 100 |
5.2. Typy i formy zaangażowania organizacji pozarządowych | 103 |
Rozdział | 6 |
Międzynarodowe instrumenty zapobiegania masowym | |
naruszeniom praw człowieka | 109 |
6.1. Wczesne ostrzeganie | 109 |
6.2. Instrumenty dyplomatyczne | 115 |
6.3. Instrumenty gospodarcze | 118 |
6.4. Instrumenty prawne | 121 |
6.5. Instrumenty wojskowe | 124 |
Część II. Studia przypadków | |
Rozdział | 7 |
Czeczenia – próba samostanowienia | 133 |
7.1. Kontekst: czeczeńskie dążenie do niepodległości | |
oraz I wojna rosyjsko-czeczeńska | 133 |
7.2. Zaangażowane instytucje i zastosowane instrumenty | 136 |
7.3. Rezultaty i ocena | 146 |
Rozdział | 8 |
Rwanda – prewencja po ludobójstwie | 148 |
8.1. Kontekst: przyczyny i następstwa ludobójstwa w 1994 roku | 148 |
8.2. Zaangażowane instytucje i zastosowane instrumenty | 152 |
8.3. Rezultaty i ocena | 166 |
Rozdział | 9 |
Wybrzeże Kości Słoniowej – wybory w 2010 roku | 169 |
9.1. Kontekst: walka o władzę | 169 |
9.2. Zaangażowane instytucje i zastosowane instrumenty | 172 |
9.3. Rezultaty i ocena | 177 |
Rozdział | 10 |
Konflikt w Libii i interwencja sił międzynarodowych | 180 |
10.1. Kontekst: załamanie dyktatury i wybuch wojny domowej | 180 |
10.2. Zaangażowane instytucje i zastosowane instrumenty | 182 |
10.3. Rezultaty i ocena | 188 |
Podsumowanie | 193 |
Bibliografia | 203 |
Monografie i prace zbiorowe | 203 |
Artykuły w czasopismach naukowych i pracach zbiorowych | 208 |
Przemówienia, raporty i inne dokumenty | 214 |
Indeks nazwisk | 227 |
Indeks rzeczowy | 233 |