EBOOKI WYDAWCY
Koszyk
-20%
Historia literatury hiszpańskiej
Autor:
Wydawca:
Format:
ibuk
Książka jest długo oczekiwaną i jedyną na polskim rynku aktualną syntezą historii literatury hiszpańskiej. Autorka w ciekawy i chronologiczny sposób przedstawia najważniejsze epoki literackie w odniesieniu do Hiszpanii – autorów, dzieła oraz gatunki literackie – nie pomijając odpowiedniego kontekstu społeczno-politycznego oraz powiązań z literaturą światową, w tym podkreślając związki i podobieństwa Hiszpanii z Polską oraz szerzej omawiając autorów lepiej znanych w Polsce. Najwięcej miejsca poświęca dwóm najważniejszym epokom literackim Hiszpanii – tzw. Wiekowi Złotemu (XVI–XVII w.) i Wiekowi Srebrnemu (1898–1936).
Tekst zasadniczy został opatrzony atrakcyjnymi cytatami zarówno z krytyków i historyków literatury, jak i bezpośrednio z dzieł literackich oraz tablicami chronologicznymi wydarzeń historyczno-kulturowych w Hiszpanii, Polsce i na świecie.
| Rok wydania | 2014 |
|---|---|
| Liczba stron | 640 |
| Kategoria | Historia literatury |
| Wydawca | Wydawnictwo Naukowe PWN |
| ISBN-13 | 978-83-01-17855-0 |
| Numer wydania | 1 |
| Język publikacji | polski |
| Informacja o sprzedawcy | ePWN sp. z o.o. |
POLECAMY
Ciekawe propozycje
Spis treści
| Wprowadzenie | 13 |
| Wykaz skrótów | 18 |
| CZĘŚĆ I. WIEKI X–XV. ŚREDNIOWIECZE I PRERENESANS | 19 |
| 1. Półwysep Iberyjski do końca XIV wieku. Chrześcijanie, Maurowie i żydzi | 21 |
| 1.1. Pierwsze ślady piśmiennictwa romańskiego na Półwyspie Iberyjskim | 21 |
| 1.2. Najazd muzułmański na chrześcijańskie Królestwo Wizygotów | 21 |
| 1.3. Al-Andalus. Kalifat kordobański i taifaty | 23 |
| 1.4. Chrześcijańska rekonkwista | 23 |
| 2. Liryka tradycyjna na Półwyspie Iberyjskim | 27 |
| 2.1. Andaluzyjska chardża (hiszp. jarcha) | 27 |
| 2.2. Galisyjska cantiga de amigo (pieśń kochanka) | 29 |
| 2.3. Tradycyjna liryka kastylijska – villancico i zéjel | 31 |
| 3. Hiszpańska epika średniowieczna – cantar de gesta, czyli pieśń o rycerskich czynach | 33 |
| 3.1. Trzy cykle hiszpańskiej epiki rycerskiej – Fernán González, Karol Wielki, Cyd | 33 |
| 3.2. Cantar de mio Cid (Pieśń o Cydzie) | 34 |
| 4. Teatr w średniowiecznej Hiszpanii | 37 |
| 4.1. Auto de los Reyes Magos – misterium na dzień Objawienia Pańskiego | 38 |
| 4.2. Dramat liturgiczny na terenie Kastylii | 39 |
| 5. Mester de clerecía – uczona poezja klerków (XIII–XIV w.) | 40 |
| 5.1. Libro de Alexandre i Libro de Apolonio oraz debaty | 40 |
| 5.2. Gonzalo de Berceo, czyli o cudach Matki Boskiej i hiszpańskich świętych pustelnikach | 43 |
| 5.3. Libro de buen amor Juana Ruiza, archiprezbitera z Hity, i poezja uczona XIV w. | 45 |
| 6. Rozkwit prozy w wiekach XIII i XIV | 49 |
| 6.1. Alfons X Mądry i jego królewskie skryptorium | 49 |
| 6.2. Proza sapiencjalna (pouczająca) | 51 |
| 6.3. Don Juan Manuel i jego Libro del conde Lucanor | 53 |
| 6.4. Początki romansu rycerskiego | 56 |
| 6.5. Libro del caballero Zifar | 57 |
| 7. Romancero – ekspansja hiszpańskiej „pieśni gminnej” | 58 |
| 8. Kultura późnego średniowiecza i prerenesansu na Półwyspie Iberyjskim: translatio imperii i translatio studii | 62 |
| 9. Dworska poezja Kastylii | 66 |
| 9.1. Iñigo López de Mendoza, markiz de Santillana | 68 |
| 9.2. Juan de Mena i Laberinto de Fortuna | 70 |
| 9.3. Jorge Manrique i Coplas a la muerte de su padre | 70 |
| 10. Twórczość dramatyczna w XV wieku. Przedstawienia misteryjne i dworskie eklogi | 73 |
| 11. Rozwój prozy hiszpańskiej w XV wieku | 75 |
| 11.1. Pisarstwo historiograficzne: kroniki, pamiętniki i biografie | 76 |
| 11.2. Pisarstwo podróżnicze | 77 |
| 11.3. Pedro del Corral – autor kroniki czy romansu pseudohistorycznego? | 77 |
| 11.4. Amadís de Gaula i romans rycerski | 78 |
| 11.5. Hiszpański romans sentymentalny. Juan Rodríguez del Padrón, Diego de San Pedro i Juan de Flores | 79 |
| 11.6. Literatura w obronie kobiet | 83 |
| 11.7. Alfonso Martínez de Toledo i jego Corbacho | 83 |
| 12. La Celestina Fernanda de Rojas | 84 |
| CZĘŚĆ II. WIEK ZŁOTY – SIGLO DE ORO. RENESANS I BAROK (XVI–XVII WIEK) | 89 |
| 1. Hiszpania pod rządami Habsburgów (1516–1700) | 91 |
| 2. Renesans. Klimat intelektualny w szesnastowiecznej Hiszpanii | 95 |
| 2.1. Rozkwit humanizmu. Uniwersytet w Alcalá de Henares | 95 |
| 2.2. Oddziaływanie Erazma z Rotterdamu | 96 |
| 2.3. Humanizm erazmiański na gruncie hiszpańskim. Bracia Alfonso i Juan de Valdés | 98 |
| 2.4. Premática sobre la impresión y libros (1558) i pierwsza lista ksiąg zakazanych (1559) | 101 |
| 2.5. Juan Huarte de San Juan i jego naukowe studium Examen de ingenios para las ciencias (1575) | 102 |
| 3. Kroniki i relacje. Odkrycie Ameryki | 103 |
| 3.1. Pierwsze opisy Nowego Świata | 103 |
| 3.2. Fray Bartolomé de las Casas – obrońca Indian | 105 |
| 3.3. Bernal Díaz del Castillo – „prawdziwa historia” podboju Meksyku | 106 |
| 4. Hiszpańska proza renesansowa | 108 |
| 4.1. Książki w dobie upowszechniającego się druku | 108 |
| 4.2. Piśmiennictwo o charakterze edukacyjnym i popularyzatorskim | 109 |
| 4.3. Fray Antonio de Guevara – między beletrystyką a literaturą pouczającą | 110 |
| 4.4. Lazarillo de Tormes i początek romansu łotrzykowskiego (pikarejskiego) | 112 |
| 4.5. Diana Jorgego de Montemayor i romans pastoralny | 116 |
| 4.6. Abencerraje y la hermosa Jarifa i romans mauretański (novela morsisca) | 118 |
| 5. Poezja liryczna i epicka w hiszpańskim renesansie | 122 |
| 5.1. Cancionero general i drukowane zbiory romanc | 123 |
| 5.2. Pliegos de cordel, czyli „literatura [sprzedawana] z postronka” | 124 |
| 5.3. Przekaz rękopiśmienny utworów lirycznych | 124 |
| 5.4. Wpływ włoski na hiszpańską poezję doby renesansu | 125 |
| 5.5. Juan Boscán | 125 |
| 5.6. Garcilaso de la Vega | 126 |
| 5.7. Debata nad kształtem poezji hiszpańskiej. Poezja italianizująca i poezja kastylijska | 129 |
| 5.8. Fernando de Herrera | 130 |
| 5.9. Francisco de Aldana | 132 |
| 5.10. Fray Luis de León – poeta i teolog | 134 |
| 5.11. Poezja epicka | 136 |
| 6. Literatura religijna w szesnastowiecznej Hiszpanii | 138 |
| 6.1. Przewodniki życia duchowego | 138 |
| 6.2. Święty Ignacy Loyola – Towarzystwo Jezusowe i Ćwiczenia duchowne | 139 |
| 6.3. Fray Luis de Granada – autor Przewodnika grzesznych ludzi | 140 |
| 6.4. Mistycyzm na gruncie hiszpańskim – św. Teresa od Jezusa (Santa Teresa de Jesús) | 141 |
| 6.5. Mistycyzm na gruncie hiszpańskim – św. Jan od Krzyża (San Juan de la Cruz) | 148 |
| 7. Teatr i dramat w Hiszpanii w XVI wieku | 153 |
| 7.1. Miejsce teatru w życiu społecznym i religijnym Hiszpanii XVI wieku | 153 |
| 7.2. Gil Vicente – Portugalczyk piszący po hiszpańsku | 155 |
| 7.3. Bartolomé de Torres Naharro – hiszpański dramaturg w papieskim Rzymie | 157 |
| 7.4. Códice de autos viejos i teatr religijny w szesnastowiecznej Hiszpanii | 159 |
| 7.5. Lope de Rueda i początki teatru zawodowego | 160 |
| 7.6. Tragedia i tragediopisarze. Teoria i praktyka | 162 |
| 7.7. Miguel de Cervantes i Juan de la Cueva | 163 |
| 8. Miguel de Cervantes – twórca przełomu XVI i XVII wieku | 166 |
| 8.1. Pisarski debiut – Galatea (1585) | 167 |
| 8.2. El ingenioso hidalgo don Quijote de la Mancha (1605) | 168 |
| 8.3. Segunda parte del ingenioso caballero don Quijote de la Mancha (1615) | 172 |
| 8.4. Recepcja Don Kichota | 174 |
| 8.5. Novelas ejemplares (1613) | 174 |
| 8.6. Trabajos de Persiles y Sigismunda (1617) | 175 |
| 9. Barok. Klimat intelektualny w Hiszpanii w pierwszych dekadach XVII wieku | 178 |
| 9.1. Neostoicyzm chrześcijański i pojęcie desengaño | 180 |
| 9.2. Humanizm jezuicki | 181 |
| 9.3. Aemulatio – twórcze współzawodnictwo | 182 |
| 10. Lope de Vega – poeta i dramaturg | 183 |
| 10.1. Życie i twórczość poety | 183 |
| 10.2. Twórczość religijna i dylematy Lopego de Vega, kapłana | 187 |
| 10.3. Twórczość dramatyczna | 188 |
| 10.3.1. Lo fingido verdadero – sztuka o św. Genezjuszu i o teatrze | 190 |
| 10.3.2. Comedias villanescas – dramaty o tematyce plebejskiej | 192 |
| 10.3.3. Ludowe romance w hiszpańskim dramacie – El caballero de Olmedo | 194 |
| 10.3.4. Komedie miejskie – przebrania, płaszcz i szpada, intrygujące kobiety | 195 |
| 10.3.5. El perro del hortelano – komedia miłosnej intrygi | 195 |
| 10.3.6. El castigo sin venganza – hiszpańska tragedia honoru | 196 |
| 10.4. Dramaturdzy z kręgu Lopego de Vega | 197 |
| 10.4.1. Guillén de Castro i dramaty o Cydzie | 198 |
| 10.4.2. Antonio Mira de Amescua | 198 |
| 10.4.3. Luis Vélez de Guevara | 199 |
| 10.4.4. Juan Ruiz de Alarcón – Meksykanin na hiszpańskim dworze | 199 |
| 10.4.5. Tirso de Molina – zakonnik i dramaturg | 200 |
| 11. Luis de Góngora i poezja hiszpańskiego baroku | 204 |
| 11.1. Formy transmisji kompozycji pisanych wierszem w XVII wieku | 204 |
| 11.2. Don Luis de Góngora y Argote i gongoryzm | 205 |
| 11.3. Naśladowcy i kontynuatorzy | 209 |
| 12. Francisco de Quevedo – dworzanin i polityk, satyryk i liryk, barokowy konceptysta | 209 |
| 12.1. Twórczość satyryczna | 211 |
| 12.2. La vida del Buscón i Sueños – groteska w służbie moralizującego przesłania | 211 |
| 12.3. Quevedo o Góngorze i przeciw kultyzmowi | 214 |
| 12.4. Quevedo i neostoicyzm chrześcijański | 215 |
| 12.5. Twórczość liryczna Queveda | 215 |
| 13. Hiszpańska proza XVII wieku | 216 |
| 13.1. Mateo Alemán i jego Guzmán de Alfarache | 216 |
| 13.2. Pícaros i pícaras | 217 |
| 13.3. Estebanillo González i przygody pícara w Polsce | 218 |
| 13.4. Diego de Saavedra Fajardo. Literatura i polityka w dobie wojny trzydziestoletniej | 218 |
| 13.5. Baltasar Gracián TJ | 219 |
| 13.5.1. Twórczość moralizatorska | 220 |
| 13.5.2. Agudeza y arte de ingenio – wykładnia barokowego konceptyzmu | 224 |
| 13.5.3. El Criticón – powieść alegoryczna | 225 |
| 14. Pedro Calderón de la Barca – dramaturg w wielkim teatrze świata i historii | 226 |
| 14.1. Calderón i Lope de Vega | 226 |
| 14.2. Hiszpańska comedia w druku na przykładzie Calderóna | 228 |
| 14.3. La vida es sueño (ok. 1628–1629) – hiszpański dramat barokowy o polskim księciu | 229 |
| 14.4. El príncipe constante (1629) Pedra Calderóna de la Barca i Książę Niezłomny (1844) Juliusza Słowackiego | 230 |
| 14.5. Postacie kobiece w hiszpańskiej comedia – córki, siostry, panny, wdowy, żony i kochanki | 232 |
| 14.6. El Alcalde de Zalamea i jego recepcja w Polsce | 232 |
| 14.7. Calderón twórcą dworskich widowisk o tematyce mitologicznej | 233 |
| 14.8. Auto sacramental – kontrreformacyjne spełnienie chrześcijańskiego synkretyzmu | 234 |
| 14.9. Epigoni Calderóna i romantyczna apoteoza Calderonowskiej dramaturgii | 236 |
| CZĘŚĆ III. WIEK XVIII. OŚWIECENIE I NEOKLASYCYZM | 239 |
| 1. Siglo de las Luces, czyli „Wiek Światła”. Hiszpania w XVIII wieku | 241 |
| 1.1. Wojna sukcesyjna i panowanie Filipa V Burbona na tronie hiszpańskim | 241 |
| 1.2. Biblioteka Królewska i Królewskie Akademie | 242 |
| 1.3. Karol III – oświecony despotyzm w Hiszpanii | 243 |
| 1.4. Sociedades Económicas de los Amigos del País | 244 |
| 1.5. Tragiczny koniec oświeconej Hiszpanii | 245 |
| 1.6. Świadek epoki – Francisco de Goya y Lucientes | 246 |
| 2. Rozwój prozy w osiemnastowiecznej Hiszpanii | 247 |
| 2.1. Pierwsza połowa XVIII wieku: novatores i ich oponenci | 248 |
| 2.2. Diego de Torres Villarroel – autor o samym sobie | 248 |
| 2.3. Benito Jerónimo de Feijoo – prekursor hiszpańskiego eseju | 250 |
| 2.4. Ignacio de Luzán – wczesny hiszpański neoklasyk | 251 |
| 2.5. Druga połowa XVIII wieku i rozkwit idei oświeceniowych | 253 |
| 2.6. Historia del famoso predicador Fray Gerundio de Campazas, alias Zotes ojca José Francisca de Isla i hiszpańska proza fabularna XVIII wieku | 254 |
| 2.7. Pedro Montengón – naśladowca Rousseau | 255 |
| 2.8. José Cadalso – Noches lúgubres i Cartas marruecas | 256 |
| 2.9. Gaspar Melchor de Jovellanos | 258 |
| 2.10. Prasa | 259 |
| 2.10.1. Francisco Mariano Nipho – pierwszy hiszpański dziennikarz | 260 |
| 2.10.2. „El Pensador” i „El Censor” – periodyki w służbie idei oświeceniowych | 260 |
| 3. Poezja hiszpańska w XVIII wieku | 261 |
| 3.1. Tertulia, czyli hiszpański salon literacki | 261 |
| 3.2. Przełom neoklasyczny w poezji – klasyczna poetyka wobec tradycji | 262 |
| 3.3. Nicolás Fernández de Moratín – łowy, lupanary i tauromachia | 263 |
| 3.4. Libertynizm w osiemnastowiecznej Hiszpanii | 263 |
| 3.5. Bajka w oświeconej Hiszpanii – Félix María de Samaniego i Tomás Iriarte | 264 |
| 3.6. Krąg poetycki José Cadalsa – Juan Meléndez Valdés i inni | 265 |
| 4. Twórczość dramatyczna w XVIII wieku | 267 |
| 4.1. Teatr w osiemnastowiecznej Hiszpanii – od corralu do coliseo | 267 |
| 4.2. Dramaturgia pierwszej połowy XVIII wieku – komedia z „figurą”, magia i militaria | 269 |
| 4.3. Dramaturdzy wobec działań reformatorskich – tragedia i komedia neoklasyczna | 270 |
| 4.3.1. Vicente García de la Huerta i tragedia Raquel | 270 |
| 4.3.2. Komedie neoklasyczne, czyli „regulowane” | 271 |
| 4.3.3. Leandro Fernández de Moratín – teatr w teatrze w służbie reformy teatru | 271 |
| 4.3.4. Gaspar Melchor de Jovellanos – odpowiedzialność procesowa jako temat komedii łzawej | 272 |
| 4.4. Ramón de la Cruz i sainete | 272 |
| 4.5. Teatr hiszpański na przełomie XVIII i XIX wieku | 273 |
| CZĘŚĆ IV. WIEK XIX. ROMANTYZM I REALIZM | 275 |
| 1. Hiszpania w XIX wieku. Od wojny o niepodległość (1808–1814) po utratę kolonii (1898) | 277 |
| 2. Romantyzm. Polemiki wokół hiszpańskiego romantyzmu. Polemiki romantyczne | 282 |
| 2.1. Polemiki romantyczne | 283 |
| 2.2. Przełom romantyczny – liberałowie na emigracji | 284 |
| 2.3. Powrót liberałów do kraju | 285 |
| 3. Dramat romantyczny w hiszpańskim teatrze pierwszej połowy XIX wieku | 286 |
| 3.1. Juan Grimaldi i teatry w Madrycie | 286 |
| 3.2. Francisco Martínez de la Rosa i La conjuración de Venecia. Año 1310 (1834) | 287 |
| 3.3. Książę de Rivas (Ángel de Saavedra) i Don Álvaro o la fuerza del sino (1835) | 289 |
| 3.4. Antonio García Gutiérrez i El trovador (1836) | 291 |
| 3.5. Juan Eugenio Hartzenbusch i dramat o tematyce historycznej | 293 |
| 3.6. José Zorrilla i Don Juan Tenorio (1844) | 294 |
| 3.7. Repertuar komediowy – Manuel Bretón de los Herreros i Ventura de la Vega | 297 |
| 4. Publicystyka i kostumbryzm w prozie hiszpańskiej pierwszej połowy XIX wieku. Mariano José de Larra i inni | 298 |
| 4.1. Mariano José de Larra – dziennikarz, dramaturg, pisarz, romantyk | 298 |
| 4.2. Rozkwit hiszpańskiego pisarstwa rodzajowego | 302 |
| 4.2.1. Ramón Mesonero Romanos i Panorama matritense (1835–1838) | 303 |
| 4.2.2. Serafín Estebánez Calderón i koloryt rodzajowy Andaluzji | 303 |
| 5. José de Espronceda i poezja romantyczna w Hiszpanii | 304 |
| 5.1. Poeta – romantyczny buntownik | 305 |
| 5.2. Twórczość poetycka Esproncedy | 306 |
| 6. Rozwój prozy fabularnej przed 1868 rokiem | 311 |
| 6.1. Nowe formy dystrybucji książek – novela por entregas i folletín | 311 |
| 6.2. Powieść historyczna | 312 |
| 6.3. Wenceslao Ayguals de Izco | 313 |
| 6.4. Cecilia Böhl de Faber (Fernán Caballero) i postromantyczna proza obyczajowa | 313 |
| 7. Poezja postromantyczna. Poeci drugiej połowy XIX wieku | 315 |
| 7.1. Gustavo Adolfo Bécquer | 316 |
| 7.2. Rosalía de Castro | 318 |
| 7.3. Gaspar Núñez de Arce – patos deklamatora | 319 |
| 7.4. Ramón de Campoamor – doloras i humoradas | 319 |
| 8. Rozwój prozy fabularnej po 1868 roku – regionalizm, realizm, naturalizm | 321 |
| 8.1. Krauzyzm i krauzopozytywizm – Julián Sanz del Río i Francisco Giner de los Ríos | 322 |
| 8.2. Marcelino Menéndez Pelayo – twórca hiszpańskiej szkoły filologicznej | 323 |
| 8.3. Pedro Antonio de Alarcón i postromantyczny eklektyzm | 323 |
| 8.4. José María de Pereda i tradycyjny regionalizm | 325 |
| 8.5. Juan Valera – dyplomata i pisarz | 326 |
| 8.6. Benito Pérez Galdós i hiszpańska proza realistyczna | 328 |
| 8.6.1. Episodios nacionales i kreowanie świadomości historycznej | 329 |
| 8.6.2. Powieści tendencyjne | 330 |
| 8.6.3. Powieści madryckie | 331 |
| 8.7. Leopoldo Alas (Clarín) i La regenta (1884) | 333 |
| 8.8. Emilia Pardo Bazán – hiszpański wariant naturalizmu | 337 |
| 8.9. Recepcja prozy hiszpańskiej w Polsce | 341 |
| 9. Twórczość dramatyczna drugiej połowy XIX wieku | 341 |
| 9.1. Adelardo López de Ayala i Manuel Tamayo y Baus – mistrzowie komedii wysokiej | 343 |
| 9.2. José de Echegaray i dramat mieszczański | 344 |
| 9.3. Benito Pérez Galdós i tematyka społeczna w dramacie hiszpańskim końca XIX wieku . | 346 |
| 9.4. Zarzuela mniejsza i género chico | 347 |
| CZĘŚĆ V. WIEK SREBRNY – EDAD DE PLATA (1898–1936) | 351 |
| 1. Hiszpania w pierwszych dekadach XX wieku | 353 |
| 1.1. Między klęską roku 1898 a wybuchem wojny domowej (1936) | 353 |
| 1.2. Nowe instytucje i inicjatywy naukowe i pedagogiczne | 354 |
| 1.3. Między modernizmem a awangardą – Edad de Plata | 356 |
| 2. Hiszpania jako problem – pisarze Pokolenia 1898 | 358 |
| 2.1. Joaquín Costa i regeneracjonizm | 359 |
| 2.2. Hiszpańskie idearium – Ángel Ganivet i Miguel de Unamuno | 360 |
| 2.3. Azorín – pokoleniowa wspólnota przeżyć egzystencjalnych i kulturowych | 362 |
| 2.4. Pío Baroja – indywidualista i nihilista | 363 |
| 2.5. Ramiro de Maeztu – w drodze ku „innej Hiszpanii” | 367 |
| 3. Miguel de Unamuno – poszukiwacz sprzeczności | 367 |
| 3.1. Początki twórczości – Paz en guerra (1897) i En torno al casticismo (1902) | 370 |
| 3.2. Unamuno – poeta | 372 |
| 3.3. Unamuno – filozof i myśliciel | 373 |
| 3.4. Unamuno – powieściopisarz | 374 |
| 3.5. Unamuno w teatrze | 378 |
| 4. Od przełomu modernistycznego w liryce do czystej poezji – Rubén Darío, Antonio Machado, Juan Ramón Jiménez | 380 |
| 4.1. Rubén Darío – przełom modernistyczny w poezji hispanoamerykańskiej i hiszpańskiej . | 380 |
| 4.2. Poeci hiszpańskiego modernizmu | 384 |
| 4.3. Manuel Machado – od poezji modernistycznej do „półpoezji” | 385 |
| 4.4. Antonio Machado, Abel Martín i Juan de Mairena | 387 |
| 4.5. Juan Ramón Jiménez – od modernistycznych nenufarów ku poezji czystej | 393 |
| 5. Ramón del Valle-Inclán – „syn marnotrawny Pokolenia 1898” | 399 |
| 5.1. Esperpento | 400 |
| 5.2. Związki Valle-Inclána z teatrem | 404 |
| 5.3. Esperpento w twórczości powieściowej – Tirano Banderas (1926) i Ruedo ibérico (1927–1928) | 405 |
| 5.4. Recepcja twórczości Valle-Inclána | 406 |
| 6. Pokolenie 1914 – sztuka i literatura wobec wyzwań współczesności | 407 |
| 6.1. José Ortega y Gasset – filozof, krytyk, wydawca | 408 |
| 6.2. Ramón Pérez de Ayala – od powieści realistycznej o wątkach autobiograficznych ku awangardowym eksperymentom | 413 |
| 6.3. Lewantyński prozaik Gabriel Miró i jego literacki sobowtór Sigüenza | 414 |
| 7. Pierwsza hiszpańska awangarda | 415 |
| 7.1. Ramón Gómez de la Serna | 415 |
| 7.2. Ultra i kreacjonizm | 418 |
| 8. Pokolenie 1927. Między tradycją a awangardą | 421 |
| 8.1. Pedro Salinas | 424 |
| 8.2. Jorge Guillén | 425 |
| 8.3. Gerardo Diego | 427 |
| 8.4. Dámaso Alonso | 427 |
| 8.5. Federico García Lorca – liryk i „poeta dramatyczny” | 428 |
| 8.5.1. Początki twórczości | 429 |
| 8.5.2. Romancero gitano | 430 |
| 8.5.3. Poeta w Nowym Jorku i Hawanie (1929–1930) | 432 |
| 8.5.4. Poeta dramatyczny (1930–1936) | 434 |
| 8.5.5. Bodas de sangre (1933) i Yerma (1934) | 435 |
| 8.5.6. Teatr niemożliwy | 437 |
| 8.6. Vicente Aleixandre | 440 |
| 8.7. Rafael Alberti | 442 |
| 8.8. Luis Cernuda | 443 |
| 8.9. Manuel Altolaguirre i Emilio Prados | 446 |
| 9. Teatr w Hiszpanii przed 1936 rokiem | 446 |
| 9.1. Jacinto Benavente i dramat obyczajowy pierwszej połowy XX wieku | 448 |
| 9.2. Repertuar komediowy – comedia rosa, tragedia grotesca, astracán | 450 |
| 9.3. Poetycki dramat historyczny | 451 |
| 9.4. W poszukiwaniu nowej dramaturgii – jej twórcy i promotorzy w teatrze | 451 |
| 9.5. Gregorio Martínez Sierra i María de la O Lejárraga | 452 |
| 9.6. Jacinto Grau i El señor de Pigmalión | 453 |
| 9.7. Cipriano de Rivas Cherif | 454 |
| 9.8. Działalność teatralna w okresie Drugiej Republiki | 455 |
| CZĘŚĆ VI. POWOJNIE I WSPÓŁCZESNOŚĆ. OD WOJNY DOMOWEJ PO PIERWSZĄ DEKADĘ XXI WIEKU (1936–2013) | 459 |
| 1. Hiszpania i Hiszpanie w latach 1936–1975 | 461 |
| 1.1. Wojna domowa (1936–1939). Konflikt „dwóch Hiszpanii” | 461 |
| 1.2. Zwyciężeni i zwycięzcy (vencidos y vencedores). Hiszpańskie powojnie (1939–1975) | 464 |
| 1.3. Hiszpańscy intelektualiści na emigracji | 465 |
| 2. Literatura republikańskiego wychodźstwa | 467 |
| 2.1. Poeci emigranci | 467 |
| 2.2. Proza emigracyjna | 468 |
| 2.2.1. Ramón José Sender | 468 |
| 2.2.2. Max Aub – powieściopisarz i dramaturg | 468 |
| 2.2.3. Francisco Ayala – pisarz i socjolog | 470 |
| 3. Proza hiszpańska do 1975 roku | 471 |
| 3.1. Camilo José Cela – od tremendyzmu do Nagrody Nobla | 472 |
| 3.2. Kobiety piszą – Carmen Laforet i Ana María Matute | 475 |
| 3.3. Proza realizmu krytycznego – bracia Juan i Luis Goytisolo oraz Rafael Sánchez Ferlosio | 476 |
| 3.4. Luis Martín-Santos i Tiempo de silencio | 477 |
| 3.5. Miguel Delibes i konfrontacja dwóch Hiszpanii | 478 |
| 3.6. Proza dysydentów – Juan i Luis Goytisolo | 479 |
| 3.7. Juan Benet i proza „w wielkim stylu” | 480 |
| 3.8. Juan Marsé – pisarz z dzielnicy robotniczej | 481 |
| 4. Poezja hiszpańska do 1975 roku | 481 |
| 4.1. „Escorial”, „Garcilaso” i „Espadaña”: poesía arraigada i poesía desarraigada | 482 |
| 4.2. „Cántico”, postistas, Juan Eduardo Cirlot, Miguel de Labordeta – poezja estetyzująca i eksperymentalna | 483 |
| 4.3. Antología consultada de poesía española (1952) i poezja społecznie zaangażowana | 485 |
| 4.4. Pokolenie lat pięćdziesiątych – poezja „korelatem myśli” | 488 |
| 4.5. Novísimos i poezja przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych | 492 |
| 5. Teatr i dramaturgia hiszpańska do 1975 roku | 494 |
| 5.1. Funkcjonowanie teatru we frankistowskiej Hiszpanii. Repertuar | 494 |
| 5.2. Miguel Mihura i absurdalny komizm Tres sombreros de copa | 495 |
| 5.3. Antonio Buero Vallejo i odrodzenie dramatu w powojennej Hiszpanii | 496 |
| 5.4. Alfonso Sastre – teatr społecznie zaangażowany | 499 |
| 5.5. Lauro Olmo, José Martín Recuerda i inni młodsi przedstawiciele pokolenia realistów | 501 |
| 5.6. Nowy teatr hiszpański – Luis Riaza, José Ruibal, Miguel Romero Esteo i inni | 503 |
| 5.7. Fernando Arrabal – hiszpański dramaturg w Paryżu | 506 |
| 5.8. Francisco Nieva i teatr szalony | 507 |
| 6. Hiszpania po 1975 roku. Główne tendencje w literaturze lat 1975–2013 | 508 |
| 6.1. Movida madrileña | 509 |
| 6.2. Legitymizacja dyskursów mniejszości | 509 |
| 6.3. Języki mniejszości i literatura | 512 |
| 6.4. Mass media i promocja kultury | 513 |
| 7. Proza po 1975 roku – wielopokoleniowość i postmodernizm | 514 |
| 7.1. Radość zmyślenia i eklektyczna proza light | 514 |
| 7.2. Madryt i Barcelona w powieści | 516 |
| 7.3. Autobiografie i autofikcje. Metafikcje. Powieści o pisaniu powieści | 516 |
| 7.3.1. Javier Marías | 518 |
| 7.3.2. Antonio Muñoz Molina | 518 |
| 7.4. Pamięć o wojnie domowej: Trapiello, Cercas, Baulenas i inni | 520 |
| 8. Poezja po 1975 roku | 523 |
| 8.1. Poezja i poeci w okresie transformacji (1975–1982) | 523 |
| 8.2. Postnovísimos (1986) i poezja ostatnich trzech dekad | 524 |
| 9. Teatr i dramat w Hiszpanii po 1975 roku | 526 |
| 9.1. Spadkobiercy awangardy i odnowiciele teatru | 527 |
| 9.2. Kobiety piszą dramaty | 528 |
| 9.3. Pokolenie Bradomínów – koniec lat osiemdziesiątych | 530 |
| 9.4. Nowa dramaturgia katalońska | 531 |
| 9.5. Juan Mayorga – nowa dramaturgia hiszpańska | 533 |
| 9.6. Postdramatyczna postawangarda teatralna – Rodrigo García i Angélica Liddell | 535 |
| Zamiast podsumowania – literatura hiszpańska w epoce globalizacji | 538 |
| Bibliografia | 543 |
| Indeks osób i postaci literackich | 559 |
| Tablice chronologiczne | 581 |