POLECAMY
Autor:
Format:
pdf, ibuk
Publikacja, którą niebawem oddamy w Państwa ręce jest odkrywcza i innowacyjna, szczególnie w obszarze rodzimej literatury przedmiotowej. Autor buduje filozoficzny model systemowego, ale i otwartego ujęcia rozwoju i ewolucji komunikowania, adekwatnie ukazując procesy interakcji międzyludzkich na poziomach komunikacji medialnej i społecznej w wymiarze historycznym oraz problemowym.
Rok wydania | 2013 |
---|---|
Liczba stron | 489 |
Kategoria | Medioznawstwo |
Wydawca | Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej |
ISBN-13 | 978-83-7784-284-3 |
Język publikacji | polski |
Informacja o sprzedawcy | ePWN sp. z o.o. |
POLECAMY
Ciekawe propozycje
Spis treści
Słowo wstępne | 11 |
Prolog. Komunikacja i komunikowanie z perspektywy filozoficznej | 15 |
▪▪ Uśmiech Kota z Cheshire. W poszukiwaniu definicji | 15 |
▪▪ Status ontyczny komunikacji. Relacjonizm i substancjalizm | 22 |
▪▪ Komunikacja – relacja zontologizowana | 28 |
▪▪ Pojęciowa nieuchwytność komunikacji i komunikowania | 33 |
▪▪ Transport, komunikacja i epistemologia | 35 |
▪▪ Perspektywy, cząstkowe syntezy i teorie | 40 |
Część I | 45 |
1. Rozpoznawanie komunikacji. Żywioł i konstrukty | 47 |
1.1. Biologiczne i kulturowe a priori | 47 |
1.2. Rozpoznawanie żywiołu: wychodzenie z an-archiczności | 50 |
1.3. Ontologizacja komunikacji. Animizm | 52 |
1.4. Analiza i konstruowanie | 55 |
▪▪ Naturalność i artefaktyczność | 55 |
▪▪ Dekonstrukcja–rekonstrukcja–konstrukcja | 61 |
1.5. Nadmiar i niedomiar – powszechne komunikacyjne doświadczenie Homo sapiens | 64 |
1.6. Herkules i Narcyz – dwa wymiary człowieka. Personalistyczny komentarz do piramidy komunikacyjnej McQuaila | 67 |
▪▪ Pierwotna diada komunikacyjna | 67 |
▪▪ Alienacja a komunikacja | 70 |
▪▪ Emancypacja a komunikacja | 73 |
1.7. Transformacja diady w triadę | 77 |
1.8. Sympozjon – debata idealna | 83 |
2. Komunikacyjne pole poznawcze | 87 |
2.1. Pierwsza diada poznawcza. Lingwistyczny wybieg Kartezjusza | 87 |
2.2. Druga diada poznawcza. Kantowska gatunkowa wspólnota poznania | 90 |
2.3. Podmiot zbiorowy. Brakujące ogniwo epistemologii | 94 |
2.4. Komunikacyjny pierwiastek kartezjanizmu | 96 |
2.5. Naturalistyczna epistemologia bez komunikacji | 101 |
2.6. Komunikacja w polu poznawczym. Otwartość i tajemnica | 103 |
2.7. Gambit Montaigne’a. XVI-wieczna intuicja nowej epistemologii | 107 |
2.8. Nowy projekt epistemologii społecznej. Wędrujący trójkąt poznawczy | 110 |
2.9. Wierzchołki wędrującego trójkąta | 114 |
▪▪ Podmiot jednostkowy (P1) | 114 |
▪▪ Podmiot zbiorowy (P2) | 117 |
▪▪ Świat (Ś) | 119 |
2.10. Lebenswelt i mezokosmos | 120 |
2.11. Relacje w polu poznawczym | 126 |
▪▪ Doświadczenie i fakt | 126 |
▪▪ Doświadczenie bezpośrednie | 128 |
▪▪ Natura i kultura | 130 |
▪▪ Komunikacja – klamra ludzkiego doświadczenia | 131 |
2.12. Media w polu poznawczym | 135 |
2.13. Prawda i wiedza w polu poznawczym. Między metafizyką a ironistką | 143 |
▪▪ Transcendencja | 143 |
▪▪ Praktyczne skutki realizmu naiwnego | 145 |
▪▪ Prawda absolutna jako poznawcze i komunikacyjne zagrożenie | 148 |
▪▪ Prawda absolutna jako bariera poznawcza | 152 |
▪▪ Negocjowanie nowego paradygmatu | 153 |
▪▪ P1–Ś. „Oczywista adekwatność” | 156 |
▪▪ P2–Ś. Nowy kartezjanizm i postęp cywilizacyjny | 157 |
▪▪ P1–P2. Co i dzięki czemu możemy wiedzieć? | 160 |
▪▪ Prawda w komunikacji – próba syntezy | 161 |
3. Komunikacja: natura i kultura | 167 |
3.1. Oswajanie zwierzęcości. Racjomorficzność i racjonalność | 167 |
3.2. Komunikacja i antropogeneza | 172 |
3.3. Trzy horyzonty poznawcze | 176 |
3.4. Kultura. Wspólnota i społeczeństwo | 180 |
▪▪ Sygnalizacja i komunikacja jako spoiwa. Między przymusem a wolnością | 180 |
▪▪ Dobro wspólne | 185 |
▪▪ Współpraca–dialog–walka | 187 |
▪▪ Osobowy status wspólnoty | 189 |
3.5. Natura. Perspektywa holistyczna | 191 |
▪▪ Podmiotowość i inteligencja przyrody | 191 |
▪▪ Horyzontalność i wertykalność. Konwencje w komunikacji | 203 |
3.6. Triada epistemologiczno-aksjologiczna: dobro–piękno–prawda | 207 |
▪▪ Aksjomorficzna Jednia i jej rozpad | 207 |
▪▪ Schopenhauer i pierwiastek buddyjski | 212 |
▪▪ Wartości w ujęciu ewolucyjnym | 213 |
3.7. Dusza – upodmiotowienie człowieka | 216 |
4. Jednostki komunikacji, sytuacja komunikacyjna i obszar niedookreśloności | 221 |
4.1. Teoretyczne i pragmatyczne całostki | 221 |
4.2. Sytuacja komunikacyjna: tekst–kontekst, figura–tło | 226 |
4.3. Niedookreśloność. Pożytki i niedostatki | 231 |
Część II | 235 |
1. Obrońcy komunikacji. Sofiści i Sokrates | 237 |
1.1. Język–metoda–komunikacja | 237 |
1.2. Sofistyczny skok w komunikację | 241 |
1.3. Ku dowodowi i uzasadnieniu. Trzy przełomy epistemologiczne | 244 |
1.4. Od fizyki ku humanistyce | 248 |
1.5. Aristos i demos | 251 |
1.6. Metoda komunikacji – dialektyka | 255 |
1.7. Sokrates-kryptosofista i Sokrates-Platon | 261 |
1.8. O co naprawdę chodziło sofistom? | 265 |
1.9. Sofista redivivus. Media, teatr, opinia publiczna i dziennikarze | 268 |
1.10. Komunikacja jako zagrożenie i ideologia | 275 |
2. Wrogowie komunikacji. Platon i aprioryści | 281 |
2.1. Śmierć Sokratesa. Falsyfikacja wartości komunikacji | 281 |
2.2. Pion i poziom. Dedukcja i indukcja | 284 |
2.3. Epistemologia poza komunikacją | 290 |
2.4. Monadologia i milczenie Kanta | 294 |
2.5. Platon i trójkąt poznawczy | 297 |
2.6. Monada Berkeleya | 300 |
3. Proces Sokratesa a media masowe | 303 |
3.1. Totalizm epistemiczny | 303 |
3.2. Liberalny impuls Sokratesa | 307 |
3.3. Dwie formy paidei | 310 |
3.4. Proces Sokratesa dziś | 312 |
3.5. Sokrates i trójkąt poznawczy | 317 |
3.6. Media masowe. Rozbite lustro Kasandry | 319 |
Część III | 323 |
1. Berkeley redivivus. Media masowe | 325 |
1.1. Media i medialność | 325 |
1.2. Zasada działania mediów | 329 |
1.3. Upodmiotowianie (się) mediów | 330 |
1.4. Przezroczystość i nieprzezroczystość mediów | 337 |
1.5. Berkeley – rzecznik racjomorficzności. Efekt mostkowania | 340 |
1.6. Media wobec P1 i P2 | 342 |
1.7. Paideia a media współczesne. Herkules i Narcyz dziś | 350 |
1.8. Między społecznym a masowym | 354 |
1.9. Żywioł i chaos. Ścieżki i sieć | 357 |
▪▪ Ulotność i pragmatyzm | 357 |
▪▪ Przesunięcie epistemologiczne. Próba demarkacji mediów tradycyjnych i nowych | 360 |
▪▪ Prawa mediów McLuhana a epistemologia | 369 |
1.10. Władza mediów | 371 |
▪▪ Media w diadach | 371 |
▪▪ Przeobrażenia władzy i udomowienie mediów | 372 |
▪▪ Autorytety i idole | 374 |
▪▪ Pozycjonowanie. Media jako arbiter | 377 |
▪▪ Edukacja. Między konformizmem a oportunizmem | 379 |
1.11 Obrazo-światy | 382 |
1.12. Medialna zasada komplementarności | 385 |
1.13. Media jako dopełnienie „ja” | 386 |
1.14. Berkeley dziś | 388 |
2. Wiedza i dyskurs medialny | 391 |
2.1. Kapsuła epistemologiczna i nowa transcendencja | 391 |
2.2. Charakter źródła | 393 |
2.3. Edukacja i epistemologia. Wyróżnianie i odczarowywanie faktów | 395 |
2.4. Dlaczego wierzymy (nie wierzymy) mediom? Prawda i zaufanie w komunikacji medialnej | 399 |
2.5. Wiedza a nowe media | 402 |
2.6. Epistemologiczne nacechowanie dyskursu | 403 |
2.7. Dyskurs kartezjański i sympozjalny | 406 |
2.8. Ułomność dyskursu medialnego | 408 |
2.9. Show i poza w dyskursie medialnym | 412 |
3. Komunikacja face-to-face a komunikacja medialna | 415 |
3.1. Więź podmiot–podmiot i relacja podmiot–przedmiot | 415 |
3.2. Wzajemność i empatia. Poza zyskiem epistemologicznym | 418 |
3.3. Masowość – ilość i adres | 421 |
3.4. 4 x „O”. Uśmiech Mony Lisy | 423 |
3.5. Media. Komunikacja bez twarzy | 425 |
3.6. Granice 4 x „O”. Szczerość i obcość | 427 |
4. Etos w komunikacji medialnej | 431 |
4.1. Lokalność etosu | 431 |
4.2. Etos i etyka a technologia | 433 |
4.3. Technika i regulatory życia społecznego | 435 |
4.4. Współczesne dziennikarstwo – konglomerat zawodów i zanik profesji | 440 |
4.5. Zatrudnienie vs. powołanie. Normy i cnoty | 443 |
Zakończenie. Komunikacyjny kryzys epistemologiczny? | 449 |
Prace cytowane i przywoływane | 455 |
Summary | 473 |
Indeks osób i postaci | 479 |